Barbara Goralczuk, Miód. Powieść

Miód Barbary Goralczuk to opowieść o życiu we wschodniej Polsce w dwudziestoleciu międzywojennym. Jej bohaterami są zwyczajni ludzie, którzy reprezentują tu cały wachlarz charakterów i zachowań. W ich życiu bieda przeplata się z hojnością, ciężka, codzienna praca ze świętowaniem, miłość z okrucieństwem, a ciemnota z dążeniem do zrozumienia. To przewrotna i gorzka opowieść o okrucieństwie wsi, biedzie, głodzie, i poniżeniu, a także o trudnych początkach państwa polskiego po wielkiej wojnie. To także opowieść o poszukiwaniu tożsamości przez ludzi, którzy podczas 120 lat zaborów zostali jej skutecznie pozbawieni, a dostali w zamian gorzką codzienność, gorycz zamiast „miodu”, który był obiecany przez rządzących. To książka także o tym, jak w wieloetnicznej różnorodności ludzie potrafili żyć obok siebie tak, by inni przez nich nie płakali, jak potrafili odnajdować swoje miejsce w świecie i być sobie nawzajem potrzebnym. To także opowieść o miłości, która potrafi uskrzydlać i dawać siłę do budowania przyszłości.

Miód to kolejna, po powieści Nadzieja aż po horyzont, dokumentalno-magiczna opowieść o życiu we wschodniej Polsce. Dotyczy ludzi, którzy powrócili z bezkresów okrutnego wygnania na ojczyste pola. Życie na wiecznym pograniczu od stuleci jest znaczone traumami. Brak poszanowania, przemoc, okrucieństwo i śmierć, a z drugiej strony wiara w sprawiedliwość, miłość, szacunek do ludzkiego trudu, splatają się ze sobą. I o tym także jest ta opowieść…